Rozdział I - Jestem perfekcyjna.

Otwieram swoje szmaragdowo zielone oczy. Każdy mówi mi, że są piękne, wiem, że wtedy nie kłamią. Moje czyste blond włosy z rana są potargane, i tak jestem najlepsza. Obecnie na sobie mam różową piżamę w misie, niestety muszę to nosić. Jestem perfekcyjna, nikt mi nie dorówna.

Zsuwam ciepłą kołdrę, przyjemny chłód przeszywa moje ciało. Stawiam stopy na jasnych panelach. Niebieskie ściany, telewizor, bogate życie. W Jedynce jest to normalne, jesteśmy najbogatszym dystryktem w Panem. Najlepszym. Podchodzę do różowej toaletki, siadam na krzesełku i zaczynam robić sobie lekki makijaż. To tylko dodaje mi urody, oczywiście zawsze jestem śliczna nawet bez tego.

Dzień Dożynek. To święto, które w wielu dystryktach Panem sieje strach. Ale nie tutaj, nie w Jedynce, Dwójce czy Czwórce. Większość swojego życia spędzamy w Akademii, naszym drugim domu. Szkolimy się tam, dlatego najczęściej wygrywamy. Siedemdziesiąta Czwarta Edycja. Trybutką reprezentującą Dystrykt Pierwszy będzie Glimmer Belcourt. Zwyciężę. Jestem pewna.

Ciepły prysznic, mokre włosy. To pierwsze wręcz ubóstwiam, mokrych włosów już niekoniecznie. Kiedy jestem gotowa, zakładam na siebie białą bluzkę i krótkie spodenki. Wyglądam świetnie. Zawsze tak jest. Szybko myję białe jak perły zęby. W słabszych dystryktach prawdopodobnie nie mają pryszniców. Najgorsza jest Dwunastka. Jeden zwycięzca. Pijak.

Otwieram mosiężne drzwi, wchodzę do środka. Wczoraj tutaj wszystkie bronie, stanowiska porozstawiane były po całym pomieszczeniu, dzisiaj wszystko gdzieś schowano. Wzruszam ramionami i siadam na podłodze obok innych. Głupio mi, bo jedyna mam mokre włosy. Ale i tak wyglądam świetnie. Rządze nimi.  Już po chwili na drewnianą scenę wchodzi nasz trener – Taylor Parker. Jest przystojny! Kiedy wygram, zostawię swojego chłopaka, Davida i będę z Taylorem. O wilku mowa, David podchodzi do mnie i całuje w policzek.

- Cześć śliczna – szepcze mi do ucha. Uśmiecham się. Kocham go, ale nie będę z chłopakiem, który nie zgłosi się na Igrzyska! Miał czas, gdy był młodszy, teraz ma osiemnaście lat, ja siedemnaście. Siada obok mnie i zaczyna słuchać przemowy Taylora. 

- Dla większości z was nie jest to pierwsze święto. Ale przypomnę zasady obowiązujące na Igrzyskach. Wszyscy mają wyglądać elegancko i estetycznie. Kiedy wylosują kogoś od dwunastu do czternastu lat, należy się za niego zgłosić. To tyle. – Ponagla nas ręką. 

Wstaję z miejsca i wychodzę na zewnątrz. Niebo zasłonięte jest szarymi chmurami, mam nadzieje, że nie będzie padać. Nie jest też zbyt ciepło, zimny wiatr łaskocze moją skórę. Wzruszam ramionami i idę przed siebie. Mój dom jest duży, z zewnątrz biały, wytrzymały. Wchodzę do środka. Widzę żółte ściany salonu, kanapę, plazmowy telewizor. Tutaj mamy wszystko, niczego nam nie brakuje. Kiedy kieruje się w stronę schodów prowadzących do mojego pokoju, zatrzymuje mnie tata. Ma kruczoczarne włosy, nosi prostokątne okulary spod, których widać jego niebieskie oczy. Ja odziedziczyłam kolor swoich po mojej zmarłej matce. Zginęła jakiś czas temu w wypadku samochodowym. W Jedynce jest ich pełno, dlatego trzeba uważać.
- Witaj córciu - uśmiecha się. Odwzajemniam uśmiech i przytulam go. Zapomniałam, że on jeszcze nie wie o tym, że się zgłoszę.
- Możemy porozmawiać? - pytam niepewnie. Ojciec się zgadza, więc siadamy na kanapie i zaczynam mówić.
- Tato, chciałam powiedzieć, że zgłoszę się na trybuta. Jestem gotowa, wygram te Igrzyska, obiecuje, że wrócę. - mówię szybko, tata mruży oczy i śmieje się głośno. Zastanawiam się, czy powiedziałam coś nie tak, może uważa, że jestem zbyt słaba. Ale przecież jestem najlepsza!
- Cieszę się. Na pewno dasz radę, wierzę w ciebie. Mama na pewno też wierzyłaby w ciebie. - uśmiecha się. - A teraz idź się przebrać, bo za trzydzieści minut Dożynki! - Obnażył swoje białe zęby. Szybko wbiegam po schodach do swojego pokoju. Z szafy wyciągam krótką, złotą sukienkę. Góra jest posypana brokatem, dół jest zwykły.

 

Po dokładnym przygotowaniu się, schodzę do kuchni. Tata już siedzi przy brązowym stole i je kanapki z szynką. 

- Mogę tak pójść? - pytam z uśmiechem na twarzy.

- Trochę wyzywająco, ale to twoje święto. Pozwalam ci pójść w tej sukience. Jest śliczna. 

Dziękuje mu i siadam naprzeciwko. Do miski wrzucam płatki czekoladowe i dodaje ciepłego mleka. Przyzwyczaiłam się do jedzenia płatków z ciepłym mlekiem. Oczywiście, nie jemy ich codziennie, ale śpieszę się. Po zjedzeniu posiłku, muszę już wyjść, żeby zdążyć pod Pałac Sprawiedliwości, tam się wszystko zacznie. Na Dożynki idą dzieci w wieku od dwunastu do osiemnastu lat, rodzice nie są nam potrzebni. Zastanawiam się, który chłopak może zgłosić się na trybuta. Będę nim manipulować. Wygląd mi w tym pomoże. 

- Glimmer! - Za plecami słyszę głos Davida. Przewracam oczami, a kiedy się zbliża, uśmiecham się. Komplementuje mnie, po czym w ciszy idziemy pod Pałac Sprawiedliwości.

Wielki biały budynek, wieża wznosząca się aż do nieba, nieczynne dzisiaj ulice, na których teraz stoimy. Kobieta z Kapitolu identyfikuje moją krew, ukłucie boli, ale nie bardzo. Ustawiam się w swoim przedziale wiekowym, żadna dziewczyna nie wygląda ode mnie lepiej, wyróżniam się z ich tłumu. Uśmiecham się szyderczo i patrzę jak na betonową scenę wchodzi Katlyn. Makijaż ma bardzo wyzywający, sukienka przypomina niebieską bombkę. Przewracam oczami, nie mam najmniejszej ochoty słuchać jej durnej przemowy. 

- Witam wszystkich tu zebranych. Dzisiaj wybierzemy dwójkę młodych ludzi w wieku od dwunastu do osiemnastu lat, którzy będą z dumą reprezentować Dystrykt Pierwszy na Siedemdziesiątych Czwartych Igrzyskach Głodowych. Często mamy tutaj ochotników, może ktoś się zgłosi. - uśmiecha się i włącza film z Mrocznych Dni. Na ekranie pojawia się Prezydent Snow, który gada coś o stosunkach Kapitolu z Dystryktami. Widać Mroczne Dni, bombardowanie Trzynastki. W połowie filmu przestaje oglądać, wracam do przytomności kiedy bombka znowu przemawia.

- A teraz pora na dziewczynki. - Zanurza jedną rękę w puli pełnej nazwisk dziewcząt. 

Ile sił w płucach krzyczę:

- ZGŁASZAM SIĘ NA TRYBUTKĘ! - mimo krzyku, mój głos brzmiał świetnie. Wszyscy kierują swoje wzroki na mnie, uśmiecham się wrednie. Przepycham się przez tłum ludzi i wchodzę na scenę.

- Przedstaw się dziecinko - mówi Katlyn. Rzucam jej spojrzenie pełne pogardy i wściekłości.

- Glimmer Belcourt - mówię dumnie. 

Wszyscy zaczynają klaskać, ja tylko się uśmiecham, wiem, że to wygram.

- Chłopcem reprezentującym Dystrykt Pierwszy na... - ktoś nie pozwala jej dokończyć.

- ZGŁASZAM SIĘ NA TRYBUTA! - Nie mogę zobaczyć, kto dokładnie się zgłosił. Widzę jak powolnym krokiem wchodzi na scenę. Jakoś nie kojarzę tego gościa, jednak wygląda groźnie.

- Brawa dla naszych trybutów! - Bombka pokazuje nas.

Mówiłam, jestem perfekcyjna.

______________________________________________________________________________

Hej! Tak się składa, że do pisania bloga o Glimmer mam wenę i pomysły! Oto pierwszy rozdział, mam

nadzieje, że się spodoba :3 Jak podoba się szablon i zwiastun tak wgl.?:) I dobrze przedstawiłem Glimmer?